Mijn naam is Hans Beenhakkers. Ik heb in 2006 de 4-jarige yogaleraren-opleiding afgerond aan het Yogacentrum Utrecht YCU (Intensieve Yoga Scholing), en in 2013 de opleiding tot Stembevrijder bij Jan Kortie (Ode an die Freude). Ik organiseer tevens Kirtan-Mantra-avonden.
Ik heb een opleiding gevolgd bij Arthur Hull voor “Drumcircle Facilitator”, een manier om met hand-drums en percussie gemeenschap te creëren, voorbij te gaan aan wat ons scheidt, en ons in contact te brengen met onze universele menselijkheid.
Een DrumHappening – Drumcircle (facilitated drumcircle) is een viering van leven door middel van het spelen met de spirit van ritme en percussie.
Ik heb Psychologie gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en ben afgestudeerd aan het conservatorium Hilversum Lichte Muziek (Latin Percussie), allebei in de 80- en 90-er jaren.
Ik heb de cursus Quantum Touch level 1 twee maal gedaan, en Level 2 één maal.
Tevens heb ik een aantal modules gevolgd van Amanae, een intensieve soort van drukpuntmassage.
Hieronder vertel ik over mijn persoonlijke, onorthodoxe zang-geschiedenis.
Mijn persoonlijke onothodoxe zang-geschiedenis
Mijn eerste zangervaring was (hoe kan het ook anders) op school. Op onze katholieke Lambertus-school studeerden wij moderne kerk-liederen in, die wij in de kerk tijdens een mis zongen met een echt bandje: drumstel, bas, elektrische gitaar en piano (dat kon allemaal begin jaren 70 :-). Dat maakte natuurlijk een enorme indruk op mij, zowel dat zingen, als dat bandje. De liefde voor muziek en zingen was in mij geboren!
Mijn tweede zangervaring was (niet schrikken :-) in het voetbalstadion. Mijn vader, mijn oom en alle vrienden van mijn vader hadden in NAC gevoetbald, dus het was onvermijdelijk dat ook ik een keer in een voetbalstadion terechtkwam. Het was een overweldigende ervaring. Met 12.000 mensen in een stadion, NAC tegen het grote Ajax met Johan Cruijf, Piet Keizer etc. Ik zat op het gras naast de goal (niet voor te stellen nu :-)
Het werd 1-1, en ik zag mezelf die avond op TV bij Studio Sport juichen naast de goal bij de gelijkmaker van NAC.
Mijn hele middelbare schooltijd ben ik naar de thuiswedstrijden van NAC gegaan. Ik durf te stellen dat ik daar heb leren zingen. Niet mooi of netjes, nee: ruw, onbeschaamd, en vooral HARD. Je wilde jouw team naar voren schreeuwen, en dat gaat niet lief en zacht :-)
Heel vaak kwam ik dan ook schor thuis na de wedstrijd.
Mensen die nooit in een voetbalstadion zijn geweest kunnen zich er waarschijnlijk niets bij voorstellen, maar er is niets mooiers dan met 12.000 mensen tegelijk “oehh….” roepen als de bal er net naast gaat. En de ontlading en het gejuich als na een hele wedstrijd dat de bal er maar niet in wilde eindelijk dat doelpunt valt.
Wat me vooral bijgebleven is is de humor tijdens het zingen, dus dat zingen ook gewoon leuk moet zijn.
Later wou ik gitaar gaan spelen, ik weet eigenlijk niet meer hoe ik daar bij kwam. Ik een gitaar, en een boek van de Beatles waar de akkoorden inclusief grepen bijgetekend stonden. Later kwamen daar boeken van Boudewijn de Groot en John Denver bij (je begrijpt het al, het is even gelden ;-). En dan maar zelf oefenen (naar de muziekschool wou ik niet), spelen en zingen op je kamertje hè, en dan wel stiekem. Aan anderen durfde ik het niet te laten horen, en als er iemand mijn kamer binnenkwam stopte ik dan ook meteen.
Uiteindelijk kwam ik op het conservatorium in Hilversum terecht, lichte muziek (andere afdeling dan klassieke (zware) muziek) Latin Percussie. Daar kwam ik in een percussiegroepje terecht, waar niemand zong. Dat ben ik toen gaan doen. En die trommels maakten een hoop lawaai, dus dat werd dus weer, je raadt het al, hard zingen.
Uiteindelijk werd dat een heus bandje, waar ik zong en tres (Cubaanse gitaar) in speelde.